Snara

Betydelsen av det fornnordiska ordet "snara"

Enligt Cleasby & Vigfussons fornnordisk-engelska ordbok:

Fornnordiskt ord snara kan betyda:snara

snara

að, [Engl. to snare], to turn quickly, twist, wring; hann snaraði skjöldinn, Nj. 43, 262, Valla l. 213; hann snarar (wrings) af honum höfuðit, Finnb. 228; Bárðr snaraði glóvana sundr milli handa sér, FmS. ii. 148; strengr var snaraðr at fótum þeim. i. 179; hann snaraði, svá at fætr vissu upp, Eg. 508; Hrappr tekr báðum höndum um fal spjótsins, ok snarar af út, Ld. 98; snaraði hann hárit um hönd sér, Landn. 152; snaraði hann at sér klæði, FmS. iii. 77; snaraði Þorkell höttinn at höfði honum, Landn. 146; snaraðr ok snúinn, wrung and twisted, BS. i. 560: to translate a book, snara bók upp í Norrænu, Stj. 1, 40; hér byrjar sögu OÓlafs konungs er Bergr ábóti snaraði, H. E. i. 591.

snara

2. to throw, fling; hann snaraði hallinum ok broddinum, FmS. iii. 193; þá var snarat út ór hólnum einum krókstaf, 176; snaraða ek síðan í lopt upp, Pr. 411; snarandi í lopt upp, of water, bubbling up. Mar.

snara

3. [A. S. snyrian], to make a quick turn, step out quick; hón snarar þegar inn hjá honum, Nj. 153; þeir snara þegar á þingit, FmS. xi. 85; eitt skip snarar fram hjá hólminum, Mar.; hann snaraði þá inn í stofuna, FmS. vi. 33; þessi maðr snaraði fram fyrir konung, 66.

snara

II. reflex. to turn oneself quickly; nema þar snarisk stærri menn í bragð, FmS. vi. 254; hann snarask (= snarar) fram hjá þeim, Háv. 52; Skjálgr snarask þá út ór stofunni, FmS. iv. 263; snörumk ór sem skjótask, ok göngum til skripta, Hom. 71; snaraðisk öxin ofan á herðarnar, the axe rebounded, FmS. vii. 325; þau vötn er snarask í lopt upp, that bubble up or gush into the air, Rb. 354.

snara

2. snarask í karlföt, to dress in man’s clothes, Ld. 276.

Möjlig runinskrift i yngre futhark:ᛋᚾᛅᚱᛅ
Yngre futhark-runor användes från 800- till 1200-talet i Skandinavien och deras utländska bosättningar

Liknande poster:

• Snara (I)