1 STYRMA
d, [stormr; A. S. styrmian], to blow up for a gale; gékk um veðrit ok styrmði at þeim, Bs. i. 775, Grett. 113 new Ed.; þá tók veðrit at s. af land-suðri, id.
2 STYRMA
2. metaph. in the phrase, styrma yfir e-m, to storm, make much ado about a body or a person suddenly slain or wounded; styrmdu heima-menn yfir honum, Ld. 40, Sturl. ii. 38, Gísl. 142, Fær. 112, Orkn. 452; styrma at líki, Fbr. 40; þeir stöktu vatni strákinn á ok styrmdu yfir með ljósi, Skíða R. 189; see stumra (by a metathesis).