f., in Icel. now sounded úlbúð, and so spelt, Stj., Sturl., Eg. l. c., ‘wolf’s mood,’ savageness; enn er Halli fann þat sló hann á sik úlfúð ok íllsku, Eb. 114; hann er fullr upp úlfúðar (úlbúðar, v. l.), Eg. 114; tóku menn þegar at reisa úlfúð í móti, Fms. v. 102; sakir þeirrar úlbúðar er faðir hans hafði á Davíð, Stj. 473; þó var úlbúð ærin í ambhöfða brjósti, Sturl. i. 35 (in a verse).