1 vin-góðr
adj. = vingaðr; lét Hánef vera vingóðan mann (a popular man), Rd. 239.
2 vin-góðr
2. neut. vingott in phrases as, með þeim var vingott, they were good friends, Eg. 514, Rd. 289, Nj. 135; eiga vingott við e-n, to be good friends with a person, Fms. ix. 219.