m., gen. skógar (skógs, Gþl. 145, Fms. vi. in a verse), dat. skógi, pl. skógar,—the acc. pl. skógu, Gísl. 128, in a paper transcript, is prob. an error: [North. E. and Scot. schaw or show; Dan. skov; Swed. skog; perh. akin to skuggi. of a shady place]:—a shaw, wood, mörk being a forest; var þá skógr milli fjalls ok fjöru, Íb. 28; þá var þar svá stórr skógr, at hann görði þar af hafskip, Landn. 47; gengu sumir í fen ofan sumir í skóginn, Nj. 21; brenna kol í skógi, 57; skógr mikill, Eg. 276; skóg þykkvan, Ísl. ii. 43; til fjalls eða skógs, til fjöru eða skips, Gþl. 145; rjóðr í skóginum, Ld. 96; fara í skóg, to go foresting, Js. 49, Fb. i. 252; hann lét skera torf ok hafði þat fyrir eldi-við, þvíat engi var skógr í Orkneyjuin, Hkr. i. 105 (Orkn. 16).

2. the wood or desert was the abode of the outlaw, hence various law phrases; stefna e-m til skógar, to cite a person to stand trial for outlawry, Grág. ii. 63, 192; sækja sök til skógar, 33; kaupa sik ór skógi, to buy oneself off from outlawry, N. G. L. i. 164, 165; leysa e-n ór skógi, Nj. 193; er hann útlagr ok öllu fyrir-gört er hann á, nema jörðu sinni einni, ok því er hann kemr í skóg með sér, N. G. L. i. 165.

II. in local names, Skógr, Skógar, Skógar-strönd, -götur, þykkvi-skógr, Landn., map of Icel.

B. COMPDS: skógarbjörn, skógarbraut, skógarbrenna, skógarbúð, skógarbúi, skógardýr, skógafullr, skógargata, Skógargötur, skógargeit, skógshagi, skógarháls, skógarhjörtr, skógarholt, skógarhorn, skógarhryggr, skógarhunang, skógarhús, skógarhögg, skógarkaup, skógarkjörr, skógarklettr, skógarleiga, skógarmaðr, skógarmark, skógamerki, skógarnef, skógarpartr, skógarrjóðr, skógarrunnr, skógarskipti, skógarspell, skógarspottr, skógarstaða, skógarströnd, skógarsúra, skógarteigr, skógartré, skógarull, skógarvöndr, skógarþröstr, skógaröx.