1 urga
1. u, f. [provinc. Norse urve], a strap, rope’s end; ef urgur eru í fjósum, Jb. 320; þegar drengrinn vildi festa á sig mannbroddana, sagði hann, ‘nú er týnd urgan mín,’ … eg spurði hann hvort þessar ólar bæði útan og innan fótar héti urgur, hann kvað já við því, Pál Vidalín in Skýr. 591.
2 urga
2. að, to gnash; urga tönnum, to gnash with the teeth, Fas. i. 425; urga saman kömbum (of carding combs).