1 æfr
i. e. œfr, adj. [afar, of], vehement, angry, chafing; æfr í skapi, Fms. i. 75; ýgr ok æfr, xi. 8; íllr ok æfr, Landn. 235, v. l.; hann görðisk íllr ok æfr við ellina, Eb. 52 new Ed., Fms. iii. 95; æfr ok ærr, iv. 142; æfr maðr (Ed. æfi-maðr), a violent man, Bret.