1 prestlingr
m. a ‘priestling’ theological student preparing for orders under the care of the bishop or a clergyman; þat er manni rétt at láta læra prestling til kirkju sinnar, K. Þ. K.; kenna prestlingum, Bs. i. 83; Klængr, er þá var p. ok ungr at aldri, 165; heyrði hann til er prestlingum var kennd íþrótt sú er grammatica heitir, 163; þá höfðu prestlingar hans farit til fjöru at leika sér, 446, (for records of such schools see Jóns S. ch. 11, Bs. i. 162 sqq., Laur. S. ch. 44.)