1 tenningr
later teningr, m. [Dan. terning is a corrupt form, for the word is no doubt from tönn = a tooth, tusk, the dice being made of walrus-tusk]:—a die; tenninginn, tenningonum, Ó. H. 90; tenningrinn, Orkn. 200; teningr, tafl ok ten[n]inga kast, Sks. 436 B; dufla eðr kasta ten[n]ingum um penninga, N. G. L. ii. 165; kasta til teningum, Sturl. ii. 159, Fb. ii. 174, (where it is spelt teningana l. 7, tenningunum l. 8, te[n]ingum l. 5.)