1 þekta
t, [from þekkja], to know, with the notion to reprove, chide, cp. kenna A. II. 2; nema Þráinn hann þekti menn af orðum þessum, Nj. 141 (þekði, v. l.); þat fær engi gört, at þekta þik af því sem þú tekr upp, … en nú til þess at þú þagnir, Bs. i. 567: in a good sense, to know; sá er hann heyrir fá orð varranna þektir (þekkir, v. l.) hann mörg orð hugrenningarinnar, Sks. 120 new Ed.; þá má hann vel þekta alla vegu, 121.