1 fjara
að, (but fjarði, Korm. 118), to ebb; er fjarði, fjarar (pres.), Vm. 96, Korm. l. c.; fjara uppi, of a ship, to be aground, Hkr. i. 152; so, fjaraði um nótt út undan skipinu, the ship was left on dry land, Fms. xi. 241; fjarar nú undan skipinu, Ld. 56: metaph. to be upset, Str. 32 (badly): impers., skip (acc.) hans fjaraði uppi, his ship ran aground, Fms. iv. 65; sum skipin vóru þá uppi fjöruð, Hkr. i. 152.