1 elska
að, to love, love dearly, with acc.; elskaðr sem sá er framast elskaði sannan Guð, Fs. 80; konungr elskaði Hákon meir en nokkurn annan mann, Fms. i. 17; Birkibeinar elskuðu því meir sveininn, sem …, ix. 244; halt vel trú þína ok elska Guð, ii. 255; Hrafnkell elskaði ekki annat goð meir enn Frey, Hrafn. 4; kona þess hins ríka manns elskaði Jóseph, Sks. 455: hann sá at Guð elskaði Davíd (acc.), 708; ok er sva auðr svá sem hann er elskaðr til, 442.
2 elska
2. reflex., elskask at e-m, to grow fond of; Þorkell var lengi með jarlinum ok elskaðisk at honum, Fms. iv. 217 (‘elskaði’ at jarli, act., Ó. H. 93, is scarcely right).
3 elska
β. recipr. to love one another; höfðu þau Jón elskask frá barnæsku, Bs. i. 282; þessir ungu menn elskask sín í millum mjök hjartanliga, 655 xxxii. 20. Icel. have a playful rhyme referring to lovers, running thus—elskar hann (hún) mig, | af öllu hjarta, | ofrheitt || harla lítið | og ekki neitt, which calls to mind the scene in Göthe’s Faust, where Gretchen plucks off the petals of the flower with the words, liebt mich—nicht—liebt mich—nicht.