að, [qs. hlag-ka from hlæja], to cry, scream, of the eagle, Vsp. 50, freq. in mod. usage, cp. Landn. 162, where it is used in verse improperly of a raven, for the eagle screams (hlakkar), the raven croaks (krunkar):—metaph., the phrase, h. yfir e-u, to exult over a thing, as an eagle over its prey, Th. 5; ok hlökkuðu nú mjök yfir þessu, Grett. 128; h. yfir sigri, Mar., Al. 178; þú mátt ekki hrína upp yfir þig, það er synd at hlakka yfir vegnum mönnum, Od. xx. 412; hlakka til e-s, one screams with joy at or in prospect of a thing (of children, young people); eg hlakka til að sjá hana, eg hlakka til að fara; cp. börnin hlakka þá ok huggask, Bs. ii. 135; því hjartað mitt er helmingað, | hlakka eg til að finna það, Bb. 3. 17.