1 tigu-ligr
adj. (tigúrligr, Fms. vii. l. c., Barl. 35), lordly, princely; t. forvista, Fms. x. 273; tiguligir siðir, Magn. 434; inn tiguligi maðr, Ó. H. 241; í hinu tiguligstu yfirlæti, Bs. i. 130; herligra mann né tigurligra, Fms. vii. 69; tigurligt borð, Barl. 35; at engi hefði sét fegra mann eðr tigurligra sýnum, Fms. vi. 438; tigurlig ok tillystilig, Stj. 417.