s, m. [aurr, lutum, falr], the spike at the butt-end of a spear, Gr. σαυρωτήρ; þeir settu niðr aurfalina er þeir stóðu ok studdust við spjót sín, Fms. i. 280; síðan mældi hann grundvöll húsgörðarinnar fyrir þórhalli með aurfalnum á spjóti sínu, ii. 230; Abner sneri spjótinu í hendi sér ok lagði aurfalnum framan í kviðinn, Stj. 497, 2 Sam. ii. 23 (in Engl. Vers. ‘the hinder end of the spear’), Art. 105.

β. used of an arrow, Fb. iii. 406.