1 GLOTTA
tt, to grin: absol., g. at e-u, to grin at a thing, Fbr. 160, 162 (in a verse); hón (the witch) glotti við sólunni, Fas. ii. 127; so also, g. við, Nj. 27; g. við tönn, to smile scornfully, sarcastically, so as to shew the teeth, Edda 30, Nj. 182 (of Skarpheðinn), and passim; Erlingr sá til hans, ok glotti við tönn, ok mælti, Ó. H. 114.