1 lausa-maðr
m. a law term, a ‘loose-man,’ able-bodied labourer who has no fixed home, Jb. 350, (thus opp. to griðmaðr or maðr í vist); hann var lausamaðr, ok var vistum (had his temporary abode) á Stokkahlöðum, Sturl. ii. 67; bændr ok lausir menn, Fs. 23: hence a tramp, vagabond, strákar ok lausa-menn, Bs. i. 807.