1 kennsl
n. pl., in the phrase, bera kennsl á e-t, to recognise, identify, Ó. H. 72, Fms. xi. 85, Mag. 97.
2 kennsl
II. a charge made on evidence, N. G. L. i. 72; bar konungr á hendr bændum þessi kennsl, Ó. H. 103; vóru þá þessi k. borin á hendr honum, en hann synjaði þverliga ok bauð skírslur fyrir, Fms. vii. 186; þat var kennt Margretu dróttningu at hón hefði ráðit mann til at svíkja konunginn í drykk, þann mann tóku Birkibeinar ok höfðu þessi kennsl á honum, en hann setti þar syn fyrir ok bauð skírslur …, ix. 5. kennsla-mál, n. cases of circumstantial evidence; dular-eiðar ok um kennsla-mál, þar sem eigi eru lögleg vitni til, Gþl. 199; þar at skyldu allir eiða sverja um kennslamál öll, Ísl. ii. 403,—for these cases were disposed of by an oath of compurgators or by ordeal.