1 veðja
að, [Ulf. ga-wadion = ἁρμόζειν; A. S. weddian; Scot. wad; Germ. wetten; Dan. vædde]:—to lay a wager, bet; with dat., veðja um e-t, or absol., veðja höfði um getspeki, Vþm. 19; veðjar Loki höfði sínu við þann dverg, Edda 69; ek vil veðja um við þik, at ek mun finna …, Ó. H. 75, Fms. vi. 369; skal víst veðja hér um, Fas. i. 318; viltú veðja við oss, at …, 317; ef menn veðja, hafi at alls engu, Gþl. 522; veðit eigi optarr við úkunna menn, Fas. i. 319; þeir reiddusk ok veðjuðu, Korm. 142.
                        2 veðja
II. a Norse law term, [Swed. vädja], to appeal; þá skolu þingmenn skjóta dómi þeirra veðjuðum á fylkis-þing, N. G. L. i. 88; verða þar aðrir veðjaðir (= for-veðjaðir?) ok af sínu máli, id.