1 til-tekja
u, f., lit. what a man takes to do (esp. in a low sense), an expedient, contrivance, Fms. iii. 85, vi. 189, xi. 15, Fs. 18, 64, Nj. 54; þá grunaði mjök um tiltekjur jarls, about the earl’s designs, Orkn. 440; at hvárri-tveggju tiltekju þessi, in either case, Grág. ii. 228.