m., prop. a man of property; among the Norsemen in Orkney and Shetland gæðingr was used synonymously with lendir menn in Norway, landlords, barons, nobles, chiefs; góð gæðings ætt, the nobleman’s fair daughter, Jd. (an Orkney poem); gæðinga-skip, a ship with Orkney chiefs on board, Ann. 232; þetta eru allt Jarla ættir ok gæðinga í Orkneyjum, Orkn. ch. 39; hurfu gæðingar mjök í tvá staði, 178, 380; adding the name of the liege-lord, þeir vóru allir gæðingar Páls jarls, 186; þeir vóru vitrir menn, ok mörgum öðrum gæðingum stefndi hann til sín, 232, 242, 262, 330; stallarar konungs ok aðrir gæðingar, Fms. vi. 442; á konungs borð ok hans gaeðinga, x. 303: ríkisborinna manna ok gæðinga Jezraels-borgar, Stj. 600. 1 Kings xxi. 8 (‘to the elders and nobles’); gæðingar af Galaad, 405. Judges xi. 5 sqq. (‘the elders of Gilead’); gæðingar Gaze-borgar, 418, cp. ‘the lords of the Philistines,’ Judges xvi. 23; eigi gæðingar heldr undirmenn hans ok andligir synir, Mar. 203, passim.

II. mod. a racehorse.