1 mun-gát
n., thus spelt (and not munn-gát) in the best MSS., Bs. i. 340, etc.; [prop. = a dainty; from munr and gát (q. v.) from geta; Dan. mundgodt]:—a kind of ale, small beer, Ölk. 34, Fms. vii. 249, viii. 87, Eg. 24, 247, Sks. 163; matr ok m., Gþl. 15, Hom. 87; mjöðr ok m., Fs. 4, Fms. vii. 12; Sigurðr konungr veitti annan hvern dag fiska ok mjólk en annan-hvern slátr ok mungát, Ó. H. 33; gestum líkaði ílla er hirðmenn drukku mjöð en þeir mungát, Fms. viii. 166; göra m., to brew m., Bs. i. 197; heita m., 340; var mjöðr blandinn ok m. heitt, Sturl. ii. 245; súrt mungát, Bs. i. 819; mjöð eðr m., Fb. ii. 340; ale (öl) and mungát are synonymous, whereas beer and mungát are distinguished, B. K. 88, D. N. (see Fr.); mungáts bytta, Fms. ii. 165; mungáts efni, Bs. i. 340; mungáts görð, brewing of m., Fas. ii. 25.