1 af-réttr
m. and afrétt, f. (now always f.; cp. rótt), [prgbably akin to reka, viz. afrekt, contr. afrétt], compascuum, common pasture; it is now prop. used of mountain pastures, whither the cattle (sheep) are driven in the summer in order to graze during July and August, and again collected and driven down in the autumn (Sept.); in Norway called almenningr.
2 af-réttr
I. masc., thus defined, en þat er afréttr, er ij menn eigu saman eðr fleiri, hverngi hlut sem hverr þeirra á í, Grág. ii. 303, 330; í afrétt þann, er, i. 397, ii. 303; afréttu, acc. pl., ii. 301, Jb. 198 A, K. Þ. K. 90, Olk. 37; hálfan afrétt, Vm. 29.
3 af-réttr
II. f. afréttinni (dat.), Grug. (Kb.) ii. 301, 325 A; gen. afréttar (gender uncert.), 303 A; afréttin, id., Cod. A; afrétt (dat. f. ?), Ísl. ii. 330, Háv. 39; afrettum, dat. pl. (gender uncert.), Boll. 336.
4 af-réttr
COMPDS: afréttardómr, afréttamenn.