1 kall
n. a call, cry, shouting; óp ok kall, Nj. 236; heyra kall mikit, Fs. 179; með hátíðligu kalli, Sks. 748; kall ok eggjan, Ó. H. 215; kall ok lúðra-þytr, Þiðr. 324.
2 kall
2. a calling on; Eyjólfr heyrir kallit, ok lítr við, Fbr. 61 new Ed.; eigi skaltú herstask á annan mann í kalli þínu, Hom. 16.
3 kall
3. a call, name; nefna jarl enn ílla … var þat kall haft lengi síðan, Hkr. i. 254; þessi eru at kalli (are by name, are called) in mestu ref-hvörf, Edda (Ht.)
4 kall
II. eccl. a call, cure of souls, (cp. Scot. ‘call’ of a minister); kjól ok kall, Dan. præste-kald, mod.
5 kall
2. a claim; kalls-lauss, adj. free from claim, Fms. ix. 409.