1 vallari
a, m. [from mid. Lat. wallus; cp. Germ. wallfahrten], prop. a pilgrim, traveller in a foreign land, hence a destitute person, tramp; eyða landit með mörgum stafkarlum ok öðrum vallarum, N. G. L. iii. 29; sem einn v., en nú er hann svá stollz ok svá ríkr, at …, Þiðr. 299; capra er skygn, svá at hón kennir hvárt eru vallarar eðr veiðimenn, sem einn v. ok forflóttamaðr …, Bret. 53; hann (Cain) raksk víða veraldar svá sem vallari, Stj. 43, 94, 113.