1 dýrka
(and dýrðka), að, with acc. to worship, Stj. 103: to glorify, Ver. 6; d. Drottinn Guð þinn, Stj. 4. 58; d. Guðs orð, 655 C. 15; d. kenning postulanna, 14: to celebrate, d. þenna dag. Hom. 8: to exalt, nú er tíð Drottinn, sú er þú d. oss ambáttir þínar, Blas. 47; ek em Guð sá er þik dýrkaða’k, ok mun ek enn d. þik, 50: hann dýrkaði válaðan, Greg. 24; d. e-n með e-u, Fms. x. 315; d. e-n, to pray one reverentially; hón kastar sér fram á gólfit, dýrkaði hann, svá segjandi, Stj. 522. 2 Sam. xiv. 4; hence the common Icel. phrase, vertu ekki að d. hann, don’t beg (coax) him.
2 dýrka
2. reflex. to magnify oneself; þá mundu Gyðingar dýrkask í sjálfum sér, Stj. 392; hirð eigi þú maðr at d. í krafti þínum, thou man, glory not in thy strength, Hom. 8; sá er dýrkask, kvað Paulus postuli, dýrkisk hann með Guði, 23: in pass. sense, Fms. xi. 415; dýrkaðisk þolinmæði réttlátra, Hom. 49; verit ér þolinmóðir litla stund, at ér dýrkisk, 623. 32. In N. T. and mod. eccl. writers the Gr. δοξάζειν is sometimes rendered by dýrka, e. g. Matth. v. 16.