1 blíða
u, f. [Ulf. bleiþei], literally blitheness, but in usage gentleness, grace, of a woman; alla blíðu lét hón uppi við mik, Nj. 18; hófst þá enn at nýju b. (friendly intercourse) með þeim mágum, Fms. ix. 450: in mod. usage, balminess of the air: fair words, blandishment, Sks. 540.
2 blíða
COMPD: blíðubragð.