1 vagga
u, f. [Dan. vugge], a cradle; fellr vaggan undir sveininum, Ld. 108; Guðríðr sat í dyrum inni með vöggu Snorra sonar síns, Fb. i. 545; börn í vöggu, Rb. 344; börn er þá lágu í vöggu, Fms. xi. 381, Am. 17, Str. 18.
2 vagga
COMPDS: vöggubarn, vöggubragr, vöggumein.