or prófenda, u, f. [eccl. Lat. praebenda; Germ. pfründe]:—a prebend, for the maintenance of the church or charitable institutions; beneficia kirkjunnar er sumir kalla próvendur, K. Á. 228; hann lét göra kirkju norðr í Vágum ok lagði próvendu til, Hkr. iii. 248, Fms. vii. 100, x. 159; en síðan er Erkibiskups-stóll var skipaðr í Noregi, þá vóru próventur skipaðar at biskups-stólum, Anecd. 76:—a prebend, af próventum þeirra klerka, sem í brott eru at studium, H. E. i. 507; dýrar prófentur (presents), Odd. 18.

2. spec.; in the Roman Catholic times laymen (often men of wealth and rank) in the decline of life retired and entered into a convent; at the same time they bequeathed to the church or convent a portion in money or estates for their maintenance; this portion was called prófenta,—Magnús konungr gaf sik í klaustr í Hólmi, ok tók við múnka-klæðum, þá var skeytt þangat Hernes mikla á Frostu í próventu hans, Fms. vii. 196; þann hlut jarðar sem Gróa gaf með sér í próventu til þverár-klaustrs, Dipl. iii. 5, B. K. 124; mátn vér ok dæmdum áðr-nefnt próventu-kaup ekki arfsvik við erfingja, Dipl. iii. 14. próventu-maðr, m. (-kona, u. f.), a person who has given his próventa, Dipl. iii. 6; prestar, klerkar, próventumenn. Bs. i. 848.

II. in mod. usage, gefa prófentu sína, and prófentu-karl, m.: prófentu-kerling, f., is used of old people in the same sense as arfsal and arfsals-maðr (q. v.) in the ancient law.