1 stikill
m. [Ulf. stikls = ποτήριον], the pointed end of a horn, often mounted with gold or silver; manns-höfuð var á stiklinum, Fms, iii. 190; stikillinn hornsins, Edda 32; ristin horn vóru á honum (the ox) ok rennt gulli í stiklana, Fas. iii. 30; slær sik eitt horn á auga hestinum … stikillinn stingr þat brott, Bs. ii. 177.
2 stikill
II. = stilkr, a stilt; bauna stiklar, Barl. 46.