1 hlýðinn
adj. giving ear to one; hann var h. vinum sínum um öll góð ráð, Fms. vi. 30: meek, obedient, hlýðnum syni ok lítilátum, Sks. 11; and so in mod. usage of children, pupils, þjónum þeim og hlyðnir séum, elskum þau og virðing veitum, Luther’s Catech. on the 5th Comm.; var þeim og hlýðinn, Luke ii. 51; ó-hlýðinn, disobedient, naughty.
2 hlýðinn
β. yielding homage to one; h. konungi sínum, Sks. 269; áðr en landsfólk hafði honum hlýðit orðit, Hkr. ii. 212.