1 spjall
n. a ‘spell,’ mischief, damage, = spell; taka spjall af e-u, Sks. 352 B.
2 spjall
2. a flaw; spjöll, á máli, Glúm. 347; hafi þér málit meir tilbúit með úskapi, en eigi sé spjöllin á, id.; sýnisk mér auðsæ allmikil spjöll á yðarri ráðagörð, Fms. viii. 53, v. l.; spjöll, opp. to kostir, Merl. 2. 97: mann-spjöll, a loss in men.