1 heit
n. a solemn promise, vow; munu yðr heit hans öll föst, Eg. 28, Þorst. St. 55; efnt þykkisk þú hafa heit þín, en nú eru eptir mín heit, Nj. 59; en í engum heitum (engagement) vil ek bindask, Ó. H. 32: in sing. a vow, holy vow, kvað engan hlut batna munu við þat heit, Rd. 248; er honum þótti sem þegit mundi heitið, Glúm. 348; efla heit, to make a vow, Gísl. 90; stofna heit, id., Fms. ii. 16, Sturl. i. 222; festa heit, id., Bs. i. 184: but esp., strengja heit, to make a solemn vow (in the heathen time, whence heit-strenging), Fs. 122, Ísl. ii. 166, Fms. i. 3, xi. 26, Fb. ii. 353, Hrafn. 5; enda heit sitt, Fb. ii. 371: eccl. a vow, offra Drottni heit sín, Stj. 429; heit öll ok testamenta, K. Á. 216: a promise (in marriage), hann bað konunnar ok fékk heitið hennar, Edda 23; bregða föstu heiti, to break a promise, Alm. 5.