1 erfingi
ja, m., (arfingi, Fms. ix. 328, Gþl. 287), pl. erfingjar, [arbingjas (pl.), Runic stone in Tune; Ulf. renders κληρονόμος by arbja or arbinumja; Dan. arving; Swed. arfvinge]:—an heir, Grág. i. 217, Eg. 25, Nj. 3, 656 C. 36, Fms. l. c., etc. etc. erfingja-lauss, adj. without heirs, Fms. v. 298, x. 307.