1 dirfa
ð, (vide djarfr), to dare, always with the reflex. pronoun separated or suffixed, dirfask or d. sik, with infin. to dare, Fms. xi. 54, Ísl. ii. 331; d. sik til e-s, to take a thing to heart, Al. 88, 656 A. I. 36: reflex., dirfask, to dare; bændr dirfðusk mjök við Birkibeina, became bold, impudent, Fms. ix. 408; er þeir dirfðusk at hafa með höndum hans píslar-mark, vii. 195; engi maðr dirfðisk at kveðja þess, i. 83, K. Á. 114; dirfask í e-u, þá dirfðumk ek í ræðu ok spurningum, I grew more bold in speech, Sks. 5.