1 angra
að, to anger, grieve, vex, with acc., Fms. xi. 393; mik hefir angrað hungr ok frost, Fms. ii. 59: with dat., hvárt sem mér a. reykr eða bruni, Nj. 201, Stj. 21: impers. to be grieved, a. honum mjök, Fas. ii. 296: more freq. with acc., Finnb. 234, Bs. i. 289; mik angrar mart hvað, Hallgrím.
2 angra
β. reflex., angrask, to be angered; a. af e-u, to take offence at, Bs. i. 280; við e-t, Fas. iii. 364.
3 angra
γ. part. angraðr, used as adj. sorrowful, angry; reiðr ok a., El. 14; pronounced angráðr, concerned; in the phrase, göra sér angrátt, um, to feel a pang, Gísl. 85.